Қамығу

Қамығу

Бәрімізді қайғының қалың бұлты басып, зар еңірейміз келіп. Көз жасымыз көл болды. Кімді кінәлаймыз. Сонда кімді? Бала-шағасынан, туыстарынан айрылған аналардың зарын өз құлағыммен естідім. Ақыры этапқа алынып Ақмоладан бір-ақ шықтық. Барған жерімізді «26-нүкте» дейді екен. Үш жылдан астам Ақмолада болдым, содан соң мені Нижний Тагиль қаласының маңындағы лагеріне ауыстырды. Мұнда да сол әйелдердің лагері. Ал, мен көрген күндерімді қайтып айтып жеткізсем екен? Әсіресе есімнен кетпейтіні Тұрар Рысқұловтың әйелі Әзиза Рысқұлова. Емшектегі баласымен көрмегенді көрді-ау, байғұс. Көз жасы көл болған Әзизаға қабырғам қайысатын. Шіркін-ай, күні кеше халқының қамын жеп шапқылап жүретін Темірбегімнен бір айрылып, інімнен бір айрылып, өзімнің айдалып кетуімді қалай ғана ұмытайын. Сөйтіп, 8 жыл көрмейтінді көріп, естімегенді естідік қой. Құдай басқа бермесін, ол күндерді. (117 сөз)

(«Жан дауыс» кітабынан)